New music 07.10.25
Raúl Monsalve, The People's People, Earl Sweatshirt & Geese
Olindo Records, het Londense label achter Raúl Monsalve's nieuwste werk, heeft zich gespecialiseerd in muziek die culturele grenzen niet alleen respecteert maar tegelijk vertaalt. Het is een perfecte thuis voor een bassist die Coltrane reconstrueert met Venezolaanse bamboe-percussie. Deze week vier albums die elk hun eigen manier vonden om hun boodschap muzikaal: Monsalve's Afro-Venezolaanse jazz-reconstructie, The People's People & Oakland's activistische energie van 1976 die nu eindelijk toegankelijk is, Earl Sweatshirt die technische vaardigheid vertaalt naar emotionele directheid, en Geese die wanhoop omzetten in creatieve kracht.
Raúl Monsalve y Los Forajidos - SOL
LABEL: Olindo Records GENRE: Jazz/Latin
Er is een moment vroeg in "Fuego al Campanero" waar traditionele Venezolaanse quitiplás-percussie samenkomt met vintage synthesizer texturen, en je beseft dat je iets hoort dat nog nooit bestaan heeft. Venezolaanse bassist Raúl Monsalve heeft jaren besteed aan het ontwikkelen van dit geluid-wat begon als een studioproject is geëvolueerd tot een road-tested band met zangeres Lya Bonilla en drummer Mario Orsinet van Seun Kuti's Egypt 80. Dit is geen fusion in de traditionele zin-het is culturele vertaling, waarbij twee muzikale tradities elkaar ontmoeten zonder dat een van beide zich hoeft aan te passen.
Het emotionele centrum van het album is "Como el Sol," een buitengewone reconstructie van Coltrane's "Like Sonny." In plaats van simpelweg de jazz-standard te coveren, verplaatst Monsalve het volledig-de tenorsax wijkt voor gelaagde bamboe-percussie en magische fluitsolos van Amina Mezaache. Het is het soort culturele vertaling dat beide bronnen eert terwijl het iets genuinely ongekends creëert. Je hoort Coltrane's melodische structuur door een compleet andere lens-Afro-Venezolaanse tradities die net zo complex en spiritueel beladen zijn als de jazz die ze interpreteren.
Producer Malcolm Catto (The Heliocentrics) brengt de diepte die herhaald luisteren essentieel maakt. Zijn werk met Heliocentrics heeft altijd gefocust op hoe verschillende muzikale tradities kunnen coëxisteren zonder hun eigenheid te verliezen, en dat hoort je door heel SOL heen. De opening "Fuego al Campanero" zet de visie met elektrische synthesizer shimmer en quitiplás-percussie-bamboe buizen die een polyrhythmisch web creëren dat even complex is als enige jazz-drumpartij. Kiala Nzavotunga brengt als gastmuzikant extra diepgang naar muziek die, zoals Justin Turford van Truth & Lies schrijft, stem geeft aan tradities terwijl het ze positioneert "in de botsende werelden van jazz, funk, Afrofuturisme en global fusion."
Truth & Lies kende dit album een perfecte 10/10 toe, en die beoordeling voelt gerechtvaardigd. Dit is muziek die zowel diep geworteld als verrassend futuristisch aanvoelt-een album dat laat zien dat traditie geen statisch iets is, maar een levende kracht die zich kan aanpassen, vertalen en transformeren zonder zijn essentie te verliezen.
Waar te koop: Raúl Monsalve y Los Forajidos 'SOL' op Bandcamp
Als Raúl Monsalve y Los Forajidos je aanspreekt, verken dan ook: The Heliocentrics - The Last Transmission, Seun Kuti & Egypt 80 - Night Dreamer Direct-To-Disc Sessions, Nicola Cruz - Prender el Alma
The People's People - The People's People Present The Spirit Of David
LABEL: Frederiksberg Records GENRE: Jazz
Hier is een verhaal dat alleen in Oakland 1976 kon gebeuren. Saxofonist Jeff Jones, net terug van Army discharge, bracht drie jaar-drie hele jaren-door met het repeteren van vier composities met lokale muzikanten. Ze oefenden onder bijna militaristische condities: geen betaalde gigs toegestaan, strikte richtlijnen, elke break en verandering uit het hoofd geleerd. En dan, op de opnamedag, namen ze het hele album op in één take-live in de studio met meer dan vijftig uitgenodigde gasten aanwezig.
Dit was niet alleen over perfectionisme-het ging over Oakland's sociale activisme scene, de energie van de Black Arts Movement, het smeulende vuur van community organizing. De muziek draagt die intensiteit in zich. "Fritz," het achttien minuten durende middelpunt, beweegt door post-bebop woede, Electric Miles atmospherics, en Strata-East funk met naadloze precisie. Het is muziek die zowel artistieke ambitie als politieke urgentie combineert-de sound van een gemeenschap die weigert zich te laten negeren.
"Q Street" opent met een zwaar gereverberde saxofoon-soliloquy voordat de band op wat Truth & Lies "de rode knop" noemt drukt-meer dan veertien minuten van desert-spacious verkenning die aan de rand van chaos balanceert zonder er ooit in te vallen. S. Victor Aaron merkt in Something Else! op dat deze muziek opmerkelijk goed stand heeft gehouden over bijna vijf decennia. Het voelt niet gedateerd-het voelt tijdloos, alsof de urgentie die het in 1976 dreef nog steeds relevant is.
Bijna vijftig jaar lang bleef dit een $1000+ private press rarity waar serieuze verzamelaars naar op zoek waren. Nu heeft Frederiksberg Records het toegankelijk gemaakt, en we kunnen eindelijk horen wat Oakland al die tijd heeft geweten: dit is Amerikaanse muziek op zijn meest urgent en noodzakelijk. Het is een document van een moment waarin muzikanten geloofden dat perfectie mogelijk was door discipline, dat kunst en activisme onafscheidelijk waren, en dat drie jaar voorbereiding voor één opname geen waanzin was maar commitment.
Waar te koop: The People's People 'The Spirit Of David' op Bandcamp
Als The People's People je aanspreekt, verken dan ook: Strata-East - Various Artists Compilation, Pharoah Sanders - Elevation, Doug Carn - Infant Eyes
Earl Sweatshirt - Live Laugh Love
LABEL: Tan Cressida GENRE: Hip Hop
Earl Sweatshirt's evolutie van technisch wonderkind naar iets complexer-gelijk delen volwassen man en hiphop-obsessive-vervolgt zich op Live Laugh Love. Zijn flow is losser geworden, onvoorspelbaarder, emoties uitrekkend op manieren die doen denken aan DOOM's komische timing. Als hij pauzeert voor hij "It didn't shock me" spit op "Static," wordt gewoon gesprek verwoestende lezing. Het is in die pauzes dat je de evolutie het duidelijkst hoort-iemand die niet meer hoeft te bewijzen dat hij kan rappen, maar nu kiest wanneer en hoe hij dat doet.
Het productie-palet fascineert-Black Noi$e beats die aanvoelen als "haunted Backwoodz vibes meets sputtering StepTeam drums" op "Live," waar Earl zijn woorden bijna net zo hard slurred als Detroit's Veeze. De productie keuzes zijn bewust ruw, bewust onafgemaakt-alsof het album zich verzet tegen de gepolijste perfectie die we van moderne hiphop verwachten. Het voelt menselijk in zijn imperfecties.
Maar het hart van het album ligt in zijn persoonlijke momenten: de droom die hij noemt over zijn ongeboren zoon die over het plafond loopt, of "Tourmaline's" romantisch wazig bekentenis: "She found me on the streets, she vowin' to keep my feet grounded for my sweet child." Dit is vaderschap, liefde, en verantwoordelijkheid gefilterd door iemand wiens hele identiteit verstrengeld is met hiphop-cultuur. Er is zoveel muzikale en persoonlijke inspiratie die botst dat je de passie voelt zelfs wanneer je niet elke referentie kunt kraken.
Pitchfork merkt op dat Earl's technische vaardigheid niet verminderd is-het is gewoon niet langer het punt. Hij gebruikt techniek nu om emotie te dienen, niet andersom. Dat is de evolutie: van rapper die alles kan naar iemand die precies weet wat te zeggen en hoe het te zeggen om je te raken waar het telt.
Waar te koop: Earl Sweatshirt 'Live Laugh Love' op Bandcamp
Als Earl Sweatshirt je aanspreekt, verken dan ook: MF DOOM - Born Like This, MIKE - Beware of the Monkey, Navy Blue - Ways of Knowing
Geese - Getting Killed
LABEL: Partisan GENRE: Rock
Wanhoop staat Geese goed, en Getting Killed bewijst het. Na Cameron Winter's doorbraak solo-album dat de emotionele kern van de band toonde, hebben ze niet gereageerd door hun eigenaardigheden te temmen maar door ze verder te pushen. Samen met producer Kenneth Blume (voorheen Kenny Beats) hebben ze gecreëerd wat Pitchfork hun "vreemdste en sterkste werk" noemt-angstige, gefragmenteerde muziek die net zo waarschijnlijk uitbarst in paranoïde kreten als in liefdesverklaringen.
Het eerste refrein is een gravel-achtige schreeuw: "THERE'S A BOMB IN MY CAR." Het tweede maakt een maaltijd van "baby" en "forever" met karaoke swagger. Dit is muziek die cyclische herhaling verkiest boven gecrafteerde hooks, aanvoelend als uitgebreide fade-outs van conventionele rocksongs die plezier nemen in het rijden van momentum tot breekpunten. Het is ongemakkelijk, onvoorspelbaar, en precies daardoor zo meeslepend.
Drummer Max Bassin leidt net zoveel als Winter, met tracks als "Husbands" en "Bow Down" die naar onverwachte vormen sturen. Er is een gevoel dat niemand-inclusief de band zelf-precies weet waar een song naartoe gaat tot hij er is. Dat gebrek aan zekerheid, die bereidheid om wanhoop en chaos als creatieve krachten te omarmen, is wat dit album onderscheidt. In een rock-landschap dat vaak te zelfingenomen voelt, zijn Geese gloriously unsure of themselves-en dat is precies waar hun kracht ligt.
Zoals Pitchfork opmerkt, arriveren dit hun meest eigenzinnige muziek bij hun grootste publiek tot nu toe-een band gedefinieerd door "rusteloze, ontembare nieuwsgierigheid" in plaats van conclusieve wijsheid. Het is muziek voor iedereen die genoeg heeft van bands die doen alsof ze alle antwoorden hebben. Geese heeft alleen vragen, en ze schreeuwen ze met volle overtuiging.
Waar te koop: Geese 'Getting Killed' op Bandcamp
Als Geese je aanspreekt, verken dan ook: Black Midi - Hellfire, Squid - O Monolith, Shame - Drunk Tank Pink
Vier albums die elk op hun eigen manier traditionele grenzen herdefiniëren. Raúl Monsalve's culturele vertalingen, Oakland's decennia-vertraagde heruitgave die nog steeds urgent voelt, Earl's emotionele complexiteit die techniek overstijgt, en Geese's omhelzing van wanhoop als creatieve kracht. Of het nu gaat om Afro-Venezolaanse fusion, post-psychedelische soul-jazz, geëvolueerd hiphop-bewustzijn, of rusteloze rock-experimentatie-elk van deze albums wijst naar de marges als de plek waar de meest overtuigende ontdekkingen gebeuren.
De marges blijven de meest overtuigende ontdekkingen opleveren. Dat is altijd al zo geweest.
