December is de maand van jaarlijstjes en terugblikken, maar intussen blijven er releases verschijnen die te goed zijn om te laten liggen. Deze week vier albums uit 2025 die bewezen dat je beter blijft luisteren tot het laatste moment: muziek die niet schreeuwt maar fluistert, die niet grijpt maar uitnodigt.

Oliver Doerell viert 25 jaar Dictaphone niet met een retrospectief, maar met zijn meest experimentele album tot nu toe. En dat zegt iets over hoe je een kwart eeuw muziek maken kunt overleven: door te blijven zoeken in plaats van te consolideren. Deze week vier albums die tijd vragen. Muziek die zich langzaam ontvouwt.
Tijd is een vreemd ding in muziek. Sommige albums willen je onmiddellijk grijpen, andere vragen om geduld. Deze week vier releases die het laatste doen, elk op hun eigen manier.

International Anthem brengt twee totaal verschillende albums uit deze maand: Makaya McCraven deconstrueert live-jazz in de studio, Tortoise maakt elektroniek tot het hart van hun post-rock. Daarnaast Matt Wilde's zachte botsing van soul en elektronische muziek uit Brighton, en Yasmine Hamdan die Arabische traditie en avant-garde experiment samenbrengt. Vier artiesten die weten wat ze willen zeggen en de tools gebruiken die ze daarvoor nodig hebben.

Tom Skinner (The Smile) bouwt elektronische jazz-landschappen, Terry Callier's 1966 folk-soul meesterwerk krijgt eindelijk zijn heruitgave, Svaneborg Kardyb laat stiltes vallen waar anderen doorspelen, en Kassa Overall combineert jazz met hip-hop productie. Vier artiesten die gewoon gebruiken wat ze nodig hebben om te zeggen wat ze willen zeggen - zonder zich af te vragen of dat wel mag.

Olindo Records, het Londense label achter Raúl Monsalve's nieuwste werk, heeft zich gespecialiseerd in muziek die culturele grenzen niet alleen respecteert maar tegelijk vertaalt. Het is een perfecte thuis voor een bassist die Coltrane reconstrueert met Venezolaanse bamboe-percussie. Deze week vier albums die elk hun eigen manier vonden om hun boodschap muzikaal: Monsalve's Afro-Venezolaanse jazz-reconstructie, The People's People & Oakland's activistische energie van 1976 die nu eindelijk toegankelijk is, Earl Sweatshirt die technische vaardigheid vertaalt naar emotionele directheid, en Geese die wanhoop omzetten in creatieve kracht.

Er zijn weken dat de wereld langs je heen raast en je alleen maar wilt dat alles even stopt. Deze vier albums doen precies dat - ze dwingen je om te vertragen, om echt te luisteren. Van Brighton naar Rio, van instrumentale cinema tot folk-intimiteit: muziek die weigert mee te haasten.