Wanderlist 344

Van Eeuwige Mijlen naar Vrijheidsliederen

Soms vind je in vinyl een verhaal dat je niet verwachtte te horen. Een verhaal dat begint met Terry Callier's "900 Miles"—een lied dat meer dan vijftig jaar geleden werd opgenomen maar dat vandaag net zo relevant aanvoelt als toen. Het is een verhaal over afstand en verlangen, over de ruimte tussen waar je bent en waar je wilt zijn.

Deze vrijdag neemt Wanderlist n° 344 je mee op een muzikale reis die die ruimte verkent, niet om hem te vullen met antwoorden, maar om hem te eren met aandacht. Want soms is het de ruimte tussen de noten waar de betekenis woont.

Eerste Uur: Kosmische Contemplatie en Aardsе Soul

Terry Callier's "900 Miles" opent onze reis met een eerlijkheid die alle pretenties wegneemt. Hier is een stem die weet wat verlangen betekent, wat het is om te reizen—niet alleen fysiek, maar spiritueel, emotioneel. Het is de perfecte inleiding voor wat volgt.

Ancient Infinity Orchestra neemt ons mee naar andere werelden met "Spring Break on Trappist-1", een titel die alleen al een glimlach op je gezicht tovert. Dit is muziek die de grenzen tussen genres, tussen werelden zelfs, wegneemt. Het is kosmische soul in de beste zin van het woord—muziek die zowel aards als transcendent is.

De nieuwe releases van Omasta en Kassa Overall brengen ons terug naar het heden, herinneren ons eraan dat innovatie niet betekent dat je het verleden vergeet. Omasta's "What's the Point?" stelt de juiste vraag, terwijl Kassa Overall met zijn interpretatie van Dr. Dre's "NUTHIN BUT A "G" THANG" laat zien hoe jazz en hiphop elkaar kunnen omarmen zonder hun identiteit te verliezen.

Gibson Kente's "Saduva" opent een venster naar de Zuid-Afrikaanse muziekscene van de jaren '70, terwijl Dorothy Ashby's harp en Wah Wah Watson's guitar ons herinneren aan de schoonheid van vakmanschap. Dit zijn muzikanten die hun instrumenten niet alleen bespeelden, maar ermee converseerden.

De Heilige Middenweg: Waar Magie Leeft

Jack McDuff's "Moon Rappin'" markeert een spiritueel hoogtepunt in deze uitzending. McDuff was een meester van de Hammond B-3 orgel, een muzikant die gospel, jazz en soul zo natuurlijk liet samenvloeien dat je vergat waar het ene genre eindigde en het andere begon. "Moon Rappin'" is orgeljazz op zijn meest meditatief—muziek die zowel aards als hemels is.

De overgang naar Neo Griot & The Afrocentric Prince's "House of Good Spirits" voelt voorbestemd. Dit is hedendaagse spirituele muziek die de traditie eert zonder erin gevangen te zitten. Het is een lied over huizen—niet van stenen en cement, maar van goede geesten, van positieve energie. Precies wat we nodig hebben in tijden zoals deze.

Nancy Sinatra's interpretatie van "You've Lost That Lovin' Feelin'" brengt ons terug naar aardse emoties. Waar de originele versie van The Righteous Brothers groots en dramatisch was, is Sinatra's versie intiemer, persoonlijker. Het is hetzelfde lied, maar verteld vanuit een andere kamer van het hart.

Tweede Uur: Reflecties en Revoluties

Michael Chapman en David Bowie voeren een onwaarschijnlijke dialoog over tijd en identiteit. Chapman's "Postcards Of Scarborough" is een volkslied in de beste zin—een verhaal verteld met eenvoudige middelen maar diepe emotie. Bowie's "The Man Who Sold the World" is alles wat Chapman's lied niet is—theatraal, mysterieus, vol vragen zonder antwoorden. Toch spreken ze dezelfde taal: de taal van artiesten die niet bang zijn om kwetsbaar te zijn.

Willie Dunn's "I Pity the Country" is een van die liedjes die je raakt zonder dat je precies weet waarom. Dunn was een Canadese inheemse muzikant wiens werk vaak over het hoofd werd gezien, maar wiens stem een waarheid droeg die niet genegeerd kon worden. Het is protestmuziek zonder pretenties, gewoon een man die zingt over wat hij ziet.

David Campbell's "Sky-Man and the Moon" biedt een moment van pure schoonheid. Campbell was meer bekend als arrangeur en dirigent (hij werkte met iedereen van Beck tot Adele), maar als soloartiest toonde hij een andere kant van zijn talent. Dit is kamermuziek voor de ziel.

Doe Maar's "Tijd Genoeg" voelt als een perfect Nederlandse bijdrage aan deze internationale conversatie. "Tijd genoeg om alles te vergeten, tijd genoeg om alles te vergeven"—woorden die resoneren ongeacht je moedertaal. Het is punk met een Nederlandse ziel, opstandig maar ook reflectief.

The Clash's "The Guns of Brixton" sluit naadloos aan. Dit is The Clash op hun meest melodieuze, Paul Simonon's baslijn dreigend maar hypnotiserend. Het is een lied over geweld en weerstand, over het overleven in een wereld die niet altijd vriendelijk is.

Finale: Liefde, Vrijheid en Waarheid

De slotfase van Wanderlist n° 344 wordt gedomineerd door twee meesters van de soul: Junior Parker en Syl Johnson. Parker's "Love Ain't Nothin' but a Business Goin' On" is cynisch en hoopvol tegelijk—een lied dat de commercialisering van liefde hekelt terwijl het tegelijkertijd gelooft in liefde zelf.

Syl Johnson's "I'm Talkin' 'Bout Freedom" sluit onze reis af met een krachtige boodschap. Johnson was een van die soul-artiesten die nooit de erkenning kreeg die hij verdiende, maar wiens stem een waarheid droeg die onmiskenbaar was. "I'm Talkin' 'Bout Freedom" is meer dan een lied—het is een verklaring, een manifest, een gebed.

Howard Tate's "I Learned It All The Hard Way" en Theodor's "Rocky Top" bieden de perfecte epiloog—liedjes over lessen geleerd en heuvels beklommen, over de weg die we afleggen en de wijsheid die we onderweg oppikken.

In ons tijdperk van instant alles en algoritme-gedreven ‘ontdekking’, schuilt er iets voorzichtigs radicaal in twee uur aan de eenvoudige daad van luisteren wijden. Geen achtergrondmuziek voor productiviteit. Niet iets om je workflow te ondersteunen. Gewoon muziek, vinyl, klanken die je aandacht verdienen, een bewust moment van ‘niets’ dat betekenis leeft.

Je oren verdienen dat af en toe…

Listen via Mixcloud